Z cyklu: „Taksonomia szefa”: „Śmiech przez łzy”_Miesięcznik Benefit, 10.2018

DOBRY ŻART TYNFA WART

Poczucie humoru z pewnością może ułatwiać nawiązywanie kontaktów społecznych w miejscu pracy. Menedżerowie posiadający poczucie humoru częściej uważani są za osoby bardziej interesujące, inteligentne, sprytne, bardziej aktywne w działaniu i zdecydowanie mniej narzekające i stabilne emocjonalnie.

Poczucie humoru w biznesie jest cechą pożądaną i sprawia,że trudne sytuacje w zespole nie są odbierane jako zagrożenie, ale pozytywne wyzwanie. Taki humor potrafi ludzi jednoczyć, podnosić ich samoocenę, poprawić samopoczucie, zmienić perspektywę w różnych sytuacjach. Warto doskonalić i ćwiczyć opowiadanie żartów, cięte riposty i inne sposoby rozweselania innych, sprzyjające rozwijaniu społecznej jedności, atrakcyjności oraz redukowaniu konfliktów i napięć. Zdrowe poczucie humoru sprawia, że strach znika, a ludzie ruszają do działania.

Jak mówią stare wschodnie pisma – „Kto rozśmieszy swych towarzyszy, zasługuje na zbawienie wieczne”. W śmiechu jest coś więcej niż tylko „dźwięk nieartykułowany i głośno się rozlegający”.

ŚMIAĆ SIĘ CZY PŁAKAĆ?

Humor ma też swoje ciemne oblicze – kiedy ktoś podnosi swoją samooceną i nastrój kosztem innych osób, ale też kosztem relacji, jakie ich łączą, np. poprzez kpiny i szyderstwo, sarkazm, manipulacje.

Agresywny humor, bo o nim tu mowa, niewątpliwie przydaje się w polityce – tutaj sarkazm jest wyczekiwany. Polityczny gracz musi być wyrafinowany i oddzielać swoje życie publiczne od prywatnych emocji. W towarzystwie przyjaciół i znajomych jednak ten typ poczucia humoru bywa ciężki do zniesienia. I chociaż najczęściej okrutny dowcipniś wycofuje się pod presją otoczenia z wymówką: „żartowałem”, awersja do takich ludzi często pozostaje na długo.

Bardzo wiele osób utożsamia ironię z sarkazmem, stosując te pojęcia wymiennie, a to błąd. Należy pamiętać jednak,że różnią się one od siebie i nie oznaczają dokładnie tego samego. Często emocje, które nam towarzyszą, na przykład w rozmowie, znajdują odbicie w tym, co mówimy do innych osób. Nasze emocje mogą być pozytywne lub negatywne (oczywiście też neutralne), podobnie jak język, który w danej sytuacji stosujemy.

Sarkazm w odróżnieniu od ironii nie może nieść ze sobą ładunku pozytywnego. Sarkazm jest nacechowany złośliwością, zajadłością, złością, goryczą i wszystkim tym, czego nie chcielibyśmy usłyszeć pod swoim adresem. Ironia również może być złośliwa, ale także dowcipna czy humorystyczna. Nie musi mieć na celu upokorzenia rozmówcy, a jedynie żartobliwe podsumowanie jakiejś cechy czy postawy. Angielskie powiedzenie ukute przez Oscara Wilde’a mówi, że sarkazm jest najniższą formą dowcipu, za to najbardziej inteligentną. Jest w tym trochę racji. Skuteczne stosowanie zarówno sarkazmu, jak i ironii wymaga błyskawicznych reakcji i kojarzenia faktów. Sarkazm raczej sprawi przykrość rozmówcy, ironia może go rozbawić, mimo iż również jest obiektem kpin czy żartów.